Het ongeluk

Het ongeluk

Merel was helemaal op. Ze had net een week paardenkamp achter de rug en het was heerlijk geweest. Alleen het laat naar bed gaan was slopend gebleken. Maar wat een lol hadden ze gehad. Wat een geweldige week!
Haar moeder reed met een kalm gangetje het paardenkamp uit met Merel voor pampus onderuitgezakt op de stoel naast haar.

Ze draaide een drukke provinciaalweg op en vroeg aan Merel om naar rechts te kijken, dan hield zij links in de gaten.‘Vrij aan jouw kant?’ vroeg haar moeder, klaar om op te trekken. Merel keek even op en zei: ‘ja hoor, helemaal vrij’.

Dertig jaar later staat die zin nog steeds in haar geheugen gegrift. Het voelde zo verschrikkelijk dat zij het ongeluk overleefd had, terwijl haar moeder met een gebroken nek uit het wrak gezaagd moest worden. Zo oneerlijk.
Het is Merel uiteindelijk gelukt om haar school af te maken, ondanks haar verdriet en haar niet aflatende schuldgevoel. En aangezien Merel een intelligente meid was die van aanpakken wist, dreigde ze in iedere baan die ze aannam succesvol te worden. Haar omgeving vond het dan ook onbegrijpelijk dat ze, wanneer het goed leek te gaan in haar leven en haar werk, ze er op de één of andere manier steeds zelf weer de stekker uittrok. Ze leek bijna per seizoen van baan te wisselen en ook intieme relaties hielden nooit lang stand.
Haar schuldgevoel verhindert haar het leven ten volle te nemen. Zonder dat ze het doorheeft saboteert ze zichzelf wanneer geluk haar deel zou kunnen worden. Haar diepe, onbewuste overtuiging is dat niet haar moeder, maar zij had moeten sterven. Zij was immers verantwoordelijk voor de dood van haar moeder.

Zichzelf bevrijden

De laatste woorden die ze tegen haar moeder sprak ‘Ja hoor, helemaal vrij’ zijn wel een miljoen keer door haar hoofd gegaan. Het hele pijnlijke is dat die zin niet alleen de moeder het leven heeft gekost, maar in feite ook die van de dochter.
Nog schrijnender is natuurlijk dat niet de dochter, maar de moeder volledig verantwoordelijk was voor het ongeluk. Zij reed en zij was de verantwoordelijke achter het stuur. Zij reed de weg op zonder te kijken of er een auto aankwam en vertrouwde blind op haar dochter. Haar dochter van twaalf.

De dochter wacht nu de zware taak om de verantwoordelijkheid voor het ongeluk bij de moeder te laten en zich ten diepste te realiseren dat het niet haar schuld was. Wanneer de dochter dat werkelijk kan doen, bevrijd ze daar niet alleen haar eigen ziel mee, maar ook zal dat zeer bevrijdend zijn voor de ziel van haar moeder. Want die wil niets liever dan dat het haar dochter goed gaat, en kan pas echt rust vinden in de dood wanneer Merel het leven weer volledig omarmd. Voor Merel is de zin die hierbij past: ‘Lieve mama, ik maak wat van mijn leven, ook om jou te eren’.

Nog geen reacties

    Reageer op dit artikel

    Top