Moeders

Moeders

Moeders, wat is daar toch mee? Via je moeder heb je het leven gekregen. Via je moeder ben je op de wereld gekomen. Je moeder heeft je gevoed, gewiegd, verzorgd, gekleed, getroost en gekoesterd.
Je moeder is de eerste vrouw in je leven, je eerste grote liefde.

Natuurlijk, je vader heeft ook een flinke steen bijgedragen, zelfs een hele noodzakelijke, maar het feit dat je moeder je negen maanden gedragen heeft maakt de binding met haar sterker. Door je moeder heen voel je je diep verbonden met het leven zelf.

Het leven volledig nemen

Dat is ook de reden dat, wanneer het niet helemaal botert tussen jou en je moeder, je je nogal verloren kunt voelen. Het hapert dan een beetje tussen jou en het leven. Het merkwaardige hierbij is dat het van geen enkel belang lijkt te zijn wat je wel of niet voor je moeder doet. Sterker nog, diegenen die zich de benen onder het lijf vandaan lopen om het hun moeder naar de zin te maken lijken het minst vol in het leven te staan, het minst in staat het leven helemaal te kunnen nemen. Hoe kan dat?
Dat heeft te maken met de ordening binnen families. Die ordening zegt dat een ouder de 'grote' dient te zijn, en het kind de 'kleine'. Altijd, ook wanneer de kleine drieëntachtig is. Wanneer aan dat principe recht gedaan wordt, kan het leven overvloedig stromen. Die stroomt van groot naar klein, van hoog naar laag zogezegd.

Tekort halen bij de kinderen

Veel moeders echter hebben in hun jeugd zelf tekorten ervaren en zijn daardoor behoeftig. Wanneer die moeders zich niet bewust zijn van die tekorten en ze niet in staat zijn om ze vanuit een andere bron aan te vullen, gaan ze het halen bij hun kinderen, die niets liever doet dan het de moeder naar de zin te maken en haar alles te geven wat ze eigenlijk zelf nodig hebben. Zorg, aandacht, gezien en gehoord worden, troost. Natuurlijk is dat niet de taak van een kind, maar een kind doet dat omdat het idee dat het de moeder niet goed zou gaan te verschrikkelijk is. Onbewust ervaart het kind daar een doodsangst bij. Het (trachten te) vervullen van de behoefte van de moeder door het kind doet de ordening geweld aan. De grote is de kleine geworden en de kleine de grote. Het leven kan dan niet meer vrij stromen.

Dan nu het goede nieuws: Het is nooit te laat om de stroom weer de goede kant op te laten gaan en daarmee weer vol in contact met het leven te komen. Dit vraagt nogal wat van je. Dit vraagt dat je je moeder als de grote gaat zien, misschien wel tegen je ervaring in, en jezelf als de kleine. Het mag duidelijk zijn dat het onmogelijk is om je moeder te veranderen. Dat recht heb je ook niet eens.
Het enige dat je veranderen kan is je eigen houding ten opzichte van je moeder, ongeacht wat zij wel of niet doet, ongeacht of ze zelf in een mijn-welzijn-is-volledig-van-jou-afhankelijk modus gaat zitten. Dat vraagt groot bewustzijn, grote moed en de kracht om je onvermijdelijke schuldgevoel uit te houden. Je beloning is de volheid van het leven.

Nog geen reacties

    Reageer op dit artikel

    Top