Blog

De manier waarop de moeder aanwezig is in het leven van een kind heeft veel invloed op hoe het kind de wereld ervaart. Deze manier van ervaren wordt vaak (lees: bijna altijd) meegenomen het volwassen leven in.

Graag breng ik, een bezorgde moeder, de volgende vraag in:
 
Mijn opa die ruim 30 jaar geleden overleden is, had een sterke eigen wil; net als mijn moeder, mijn twee zonen en ik. Dankzij die wil is opa een grote boer geworden, met een prachtig veeteeltbedrijf.

Beste Elmer,
Al zo lang als ik me kan herinneren heb ik een totale fascinatie gehad voor eeneiige tweelingen. Dit werd nog sterker toen ik als kind (ik was denk ik een jaar of 11, 12) een verhaal las over een tweeling die bij geboorte van elkaar werden gescheiden, niets van elkaar wisten en in verschillende landen opgroeiden.

Jeanne liep naast haar bewaarder door de kille gang naar de wachtkamer, waar haar vrouw Anja wachtte. Na een wat ongemakkelijke omhelzing maakt Jeanne zich snel los. Er was zoveel schaamte, zoveel zelfhaat, dat de omhelzing alleen maar meer pijn deed. Zwijgend liepen ze de poort van de penitentiaire inrichting uit naar de auto, en zonder ook maar een keer om te kijken reden ze weg.

Audrey was pas drie, maar zij kon zó boos worden, veel te boos eigenlijk voor haar kleine lijfje. Het merkwaardige was dat er geen enkele reden leek te zijn om boos te worden. Ze leefde in een heel warm gezin met twee liefdevolle ouders en een zusje van bijna één jaar oud.
Haar vader zorgde voor het inkomen en haar moeder was thuis bij de kinderen.

Merel was helemaal op. Ze had net een week paardenkamp achter de rug en het was heerlijk geweest. Alleen het laat naar bed gaan was slopend gebleken. Maar wat een lol hadden ze gehad. Wat een geweldige week!
Haar moeder reed met een kalm gangetje het paardenkamp uit met Merel voor pampus onderuitgezakt op de stoel naast haar.

Een man verkracht een vrouw, een moeder mishandelt haar kind, een jongen wordt zomaar in elkaar geslagen op straat, een vader misbruikt zijn dochter.
Waar we het met z’n allen over eens zijn is dat dit afschuwelijke gebeurtenissen zijn, en veel van ons hebben een vrij gedetailleerd idee van wat er met ‘zulke lui’ dient te gebeuren.

In mijn vorige stukje over trauma’s heb ik even het fenomeen ‘overlevingsmechanismen’ genoemd, en ik kreeg het verzoek om daar wat meer over te vertellen. Wanneer een prooidier aangevallen wordt door een roofdier, heeft de prooi drie opties, drie overlevingsmechanismen eigenlijk: het ene is vechten, en het hele fysieke systeem richt zich dan op de krachtsinspanning die dat vraagt.

Volgens een woordenboek is een trauma een wond, verwonding, maar ook een sterke, schokkende aandoening van de geest die een blijvende stoornis veroorzaakt. Dat betekent dat we heel veel schokkende gebeurtenissen ervaren zonder dat die een blijvende stoornis veroorzaken. Dat is mooi. Wanneer wordt een schokkende aandoening van de geest nu een blijvende stoornis?

Zonder wekker en als door een bij gestoken word ik ’s morgens om 6.21 uur wakker. Bijna elke ochtend kom ik uit welke diepe slaap of droom dan ook, plotseling terecht in de vroeg-dagelijkse werkelijkheid van m’n slaapkamer… om 6.21 uur dus. Ochtenden volgend op dagen van zware fysieke arbeid en/of nachtelijke escapades misschien daargelaten. Dit is al zo lang als ik me kan herinneren.