Trauma’s

Volgens een woordenboek is een trauma een wond, verwonding, maar ook een sterke, schokkende aandoening van de geest die een blijvende stoornis veroorzaakt. Dat betekent dat we heel veel schokkende gebeurtenissen ervaren zonder dat die een blijvende stoornis veroorzaken. Dat is mooi. Wanneer wordt een schokkende aandoening van de geest nu een blijvende stoornis?

Wanneer we erdoor overweldigd worden. Machteloos zijn. Bijvoorbeeld wanneer we slachtoffer zijn van (seksueel) geweld en ons niet hebben kunnen verdedigen of vluchten, een ernstig ongeluk, een kind dat op jonge leeftijd de moeder moest missen, een scheiding, enz. Zo’n trauma heeft niet alleen impact op het lichaam en de geest, maar ook op de ziel.

Het lichaam verstart de ervaring, de geest sluit zich er voor af en de ziel splits zich. Lichaam, geest en ziel, die je natuurlijk niet los van elkaar kunt zien, isoleren de overweldigende ervaring elk op hun eigen manier en dusdanig, dat deze niet meer gevoeld kan worden. Dat kan zo grondig gebeuren dat we er zelfs geen bewuste herinnering meer aan hebben. Het isoleren van de overweldigende ervaring is dan ook bedoelt om de mens zo goed en kwaad als dat gaat te laten functioneren in het leven. Het is dus een overlevingsmechanisme dat ons dient.

Ten volle kunnen leven

Waarom is het dan zo belangrijk om weer heel te worden, ons te verenigen met het geïsoleerde deel? Omdat in dat deel zich ook een deel van onze vermogens, onze kwaliteiten bevinden en het wenselijk is om toegang te hebben tot onze volle vermogens, zodat we het leven ook ten volle kunnen leven.
Ik ben niet de mening toegedaan dat de ziel onkwetsbaar en dus ondeelbaar is. Mijn ervaringen met familieopstellingen, die de bewegingen van de ziel zichtbaar kunnen maken, laten wat anders zien. Zij laten zien dat, vooral bij zware trauma’s, een ziel zo afgesplitst kan zijn dat het lijkt of een deel van de ziel zelfs de weg kwijt lijkt te zijn, verloren. Zelfs wanneer de cliënt (in een familieopstelling) uitreikt naar dat zielsdeel trekt het zich vaak terug, vooral wanneer het trauma ontstaan is toen de cliënt nog erg jong was.
Het lijkt erop dat het zielsdeel die ‘leeftijd’ heeft die de cliënt had op het moment van het trauma. Het vraagt van de cliënt en begeleider veel geduld en compassievolle vastberadenheid om contact te maken met het zielsdeel. Wanneer dat uiteindelijk mogelijk is, en dat is zeker niet altijd het geval, kan er een hereniging plaatsvinden tussen de zielsdelen. Bij zo’n zielshereniging resoneren lichaam en geest over het algemeen sterk mee. Hoe kan het ook anders?
Ook nog belangrijk in dit proces is dat het ‘overlevingsmechanisme’, wat er voor gezorgd heeft dat een deel zich isoleerde waardoor de rest kon functioneren, geëerd wordt. Immers, zonder dit ‘ingrijpen’  was ons hele systeem vastgelopen. Maar nu is het niet meer nodig, en mag je het eren, bedanken en loslaten. Met liefde en met respect.