Celgeheugen

Zonder wekker en als door een bij gestoken word ik ’s morgens om 6.21 uur wakker. Bijna elke ochtend kom ik uit welke diepe slaap of droom dan ook, plotseling terecht in de vroeg-dagelijkse werkelijkheid van m’n slaapkamer… om 6.21 uur dus. Ochtenden volgend op dagen van zware fysieke arbeid en/of nachtelijke escapades misschien daargelaten. Dit is al zo lang als ik me kan herinneren.

Ik had het eigenlijk altijd als een feit aangenomen en er nooit zo bij stilgestaan, tot ik op een gegeven ogenblik toch ben gaan spitten naar het waarom. Op één of andere manier kwam die tijd me vreemd bekend voor… tot het bij me doordrong; ik ben op exact die tijd geboren! Dat wil zeggen, ik ben met de keizersnede ter wereld gehaald op zulk onbeholpen wijze dat het scalpel een litteken op mijn hoofd heeft achtergelaten als tastbare herinnering. Vandaar misschien de abruptheid van het wakker worden?
Mijn lichaam, mijn cellen, herbeleven mogelijk bijna elke dag een ‘aanval-met-mes’, zo lijkt het wel. De gebeurtenis en de tijd staan blijkbaar gegrift in mijn hele systeem. Alsof de flow van de altijd doorgaande beweging van het leven als het ware even is stilgezet waardoor op die plek een kras in de grammofoonplaat is verschenen en ik elke ochtend om 6.21 uur wakker word.

Bevroren gebeurtenis

Een vastgezet trauma is in feite een bevroren gebeurtenis.
Nu weet ik dat je vastgezette trauma’s ook weer kunt loskoppelen van je lichaam en je systeem door het bevroren moment in jezelf op te zoeken en er contact mee te maken. Je zoekt de rust en de stilte op en neemt een duik in je onderbewuste, in de diepe wateren van het gevoel, en gaat terug naar het moment waar alles even is stil blijven staan. Daarmee kun je de ervaring weer naar het hier en nu halen en doe je iets dat vroeger niet gelukt was door de shock; je blijft erbij aanwezig.
Door goed in en uit te ademen en echt aanwezig te blijven, voel je weer de emoties van dat moment; de doodsangst, de pijn en alles dat er voor gezorgd heeft dat er een beschermingsmechanisme in werking trad, namelijk een ‘system-shutdown’. Met één belangrijk groot verschil, je bent nu niet meer klein, onbeholpen en in een levensbedreigende situatie, maar je bent een volwassene die veilig is en voor zichzelf kan opkomen. Door aanwezig te blijven in de emoties, kun je de beweging afmaken, de kras uit je grammofoonplaat halen. Een zich herhalend patroon verandert weer in een flow; in de immer doorgaande beweging van het leven zelf, waar jij weer deel van uit maakt.

Die tik uit onze grammofoonplaat halen kan echter alleen maar wanneer we daadwerkelijk in een andere situatie zitten als vroeger want zo’n system-shutdown is destijds ontstaan om ons te helpen overleven. Het moment is bevroren zodat we de ware impact en bedreiging niet hebben hoeven te voelen. Daarna ‘vergeten’ we het en leven we weer verder, maar deze ijssplinter blijft in ons aanwezig, al zijn we ons daar meestal niet van bewust. Er kunnen later momenten in ons leven komen die lijken op een traumatische gebeurtenis van vroeger en dan wordt het pijnlijke in ons weer even aangeraakt, wat bijna altijd gepaard gaat met heftige gevoelens van weerstand, ook al begrijpen we meestal niet waarom.
Oude pijn en doodsangst zoeken we niet graag vrijwillig op, en dat is ook normaal. Dat doe je dan ook alleen maar wanneer je méér last hebt van het patroon dan van de pijn zelf. Wanneer je er aan toe bent. Als je die herhaling in de muziek zat bent en nu onderhand het hele lied wel eens wilt horen. Als je vrij wilt zijn. Vrij om je eigen keuzes te maken en niet meer bepaald wilt worden door oud zeer waarvoor je bepaalde zaken altijd uit de weg blijft gaan. Of wanneer je het zat bent om elke dag abrupt om 6.21 uur wakker te worden…