Oude patronen doorbreken

Herken je dit; je hebt het vroeger niet gemakkelijk gehad maar inmiddels heb je aardig wat dingen in je leven op de rit. Het loopt lekker en ineens springt het monster van angst in je nek; dit kan toch niet zo blijven? Er gaat vast iets fout aflopen of iets negatiefs gebeuren. 

Zo gauw je met je gedachten alleen bent verstijf je, of heb je de neiging van alles onderuit te halen in je hoofd en je wordt er gek van…

Als je oude overlevingspatronen doorbreekt kom je altijd oog in oog te staan met doodsangst. Vergeet niet dat de oude patronen er waren om je ooit te beschermen tegen gevaar en de dood. Je hoofd kan misschien wel weten dat er nu geen direct gevaar meer is, maar je lichaam staat nog stijf van de adrenaline op het moment dat je een oud beschermingsmechanisme gaat afleggen. Alles gaat in de hoogste staat van alertheid. Alles is erop gericht om herhaling van oude pijn te voorkomen en te vermijden.

De neiging zal zijn om die doodsangst niet te willen voelen en de reactie daarop is doorgaans verkramping. Het lichaam gaat in een kramp, de spieren verstijven en de adem wordt ingehouden en oppervlakkig. De beweging (motie, motion) in het lichaam gaat op ‘stand minimum’ en daarmee wordt de e-motie in bedwang gehouden. 
We willen altijd weg bewegen van de pijn, maar bij oud zeer betreft het altijd de ‘herinnering aan de pijn’ en de angst voor herhaling. Het is als het ware een schaduw van de vroegere pijn en de enige manier om hier ‘vanaf’ te komen is om er doorheen te gaan en te blijven beseffen dat dit het doorvoelen is van iets ouds, en niet een nieuwe reële dreiging.

Je helpt jezelf door bewust te blijven van het feit dat je nu ruimte maakt voor jezelf, en niet aan het vechten bent tegen gevaar (je onverschillige moeder, je mishandelende vader of andere bedreigende omstandigheden). Nu heb je, in tegenstelling tot vroeger, de mogelijkheid om (in veiligheid) te ontspannen en de vroegere angsten en emoties naar buiten te laten komen. Als je vroeger hebt moeten overleven en hebt moeten ‘bevriezen’ is het in eerste instantie best lastig om het gevoel toe te laten en het daarmee uiteindelijk los te laten. Wat je doet is eigenlijk een oude onafgemaakte beweging en emotie, afmaken. Je staat de beweging helemaal toe totdat ze is uitgeklonken. Dat wat vroeger onmogelijk was.

Wat daarbij heel helpend is, is om goed diep te blijven doorademen; diepe inademingen vanuit de buik, diepe uitademingen en een pauze na de uitademing tot er weer een diepe inademing komt. Als je het lukt om door te ademen zal je lichaam in ontspanning komen en kunnen loslaten.

Wat ook helpend kan zijn is muziek. Kies muziek uit waar je het meest van in vervoering raakt. Muziek die je raakt, ontroert en in beweging brengt (letterlijk en/of figuurlijk). Als je een muziekinstallatie hebt, laat de muziek dan door de boxen klinken zodat je hele lichaam de muziek kan voelen. (Heb je geen installatie, dan is een koptelefoon natuurlijk ook goed.) Laat de muziek je overspoelen, je lichaam meenemen in het geluid. Als je de impuls hebt om te bewegen of om te dansen, doe dat dan. Forceer niets, maar probeer ook om niets tegen, of in te houden.

Besef ook dat het tijd kan kosten om je lichaamssysteem te laten wennen aan een nieuwe levenshouding. Het kan kaal voelen zonder dat overlevingsmechanisme, het kan je af en toe misschien weer eens helemaal de adem benemen en laten twijfelen of het wel goed kan blijven gaan zo. Herken de schaduwangsten voor wat ze zijn; schaduwen. Maar kijk mild naar ze, ze hebben je een groot deel van je leven beschermd…

En blijf je richten op het maken van nieuwe ervaringen; goede, constructieve ervaringen. Ervaringen die ruimte geven aan jouw ware innerlijke behoefte en expressie. Zo kan je lichaam steeds meer vertrouwen opbouwen in dat het veilig is om je goed en ontspannen te voelen.
Het leven is een dans, het beweegt zich altijd op het hele speelveld van mogelijkheden en emoties. Het is aan jou om de balans te bewaren; geniet van de ervaring.