Kinderen

Om het leven door te geven zijn er kinderen uitgevonden. Dat is een hele goede zet geweest van de natuur, omdat later die kinderen misschien zelf ook weer het leven kunnen doorgeven, wat enige garantie geeft op continuïteit.

Kinderen vinden zichzelf enorm belangrijk. Dat moeten ze dan ook wel om zich een plekje in de wereld te verwerven.

Er dient een ego opgebouwd te worden en dat is serieus werk. Met een stevig ik-besef leert een kind ook grenzen kennen waardoor het ook weet wat zijn of haar plek is. Echter, om de eigen plek te leren kennen en zich daar vanuit te kunnen ontwikkelen dient een kind vrij te zijn. Vrij van zorgen over de ouders.
Wanneer het een ouder niet goed gaat zal een kind zich meteen gaan inspannen om deze ouder te ondersteunen. Het verlaat zogezegd de kindpositie en gaat voor de ouder zorgen. Dit doet een kind vanuit een onvoorwaardelijke liefde voor de ouders. Het is ondragelijk dat het de vader of de moeder slecht gaat. Als een ouder uit onbewustheid, behoeftigheid of zwakte min of meer toestaat dat een kind de rollen omwisselt, komt het in een positie te verkeren die niet passend is. Het kind gaat verantwoordelijkheden nemen die niet bij de leeftijd en het ontwikkelingsniveau passen waardoor het veel te zwaar belast wordt. Overigens voelt het kind zich er vaak heel goed bij. Het is groter dan de ouder geworden en die rol voelt heel erg belangrijk. Zeg daar maar eens nee tegen.

Verstrikt met het lot van de ouder

Wanneer een kind niet in de gelegenheid gesteld wordt om de ouder te helpen, heeft het nog een andere optie. Het zegt innerlijk tegen zichzelf: “lieve papa/mama, het zal mij niet beter gaan dan jou” of, “liever dat het mij slecht gaat dan jou”. Kinderen geloven nog in magie, en ze veronderstellen vanuit dat magische denken dat het zo werkt. Dat het de ouder dan beter zal gaan. En dat kan zo ver gaan dat een kind ook werkelijk ziek wordt. Het heeft zich verstrikt met het lot van de ouder.

Het mag duidelijk zijn dat dit een volstrekt onbewust proces is waartegen het kind zich niet verweren kan.
Het is een dynamiek die ontstaat uit liefde. Een onwetende liefde. Een blinde liefde. Een kinderlijke liefde.

Wanneer kan een kind een kind zijn? Wanneer het de ouders goed gaat. Dan voelt een kind zich vrij en onbelast. Maar het leven is niet altijd jubel en juich voor de ouders. Tegenslag, ziekte, relatieproblemen en andere onaangenaamheden maken nu eenmaal deel uit van het leven.

Wat kan een ouder dan doen om het kind te ontlasten? Door zelf de volle verantwoordelijkheid te nemen voor bijvoorbeeld een ziekte of een relatieprobleem. Door de nodige steun te halen bij je partner, je eigen ouders of andere volwassenen. Door je kind liefdevol maar heel duidelijk te vertellen dat het zich er niet mee moet bemoeien en lekker moet gaan spelen. Dit heeft natuurlijk de nodige nuances, maar het kind zal zich innerlijk opgelucht en vrij voelen, al ziet het er aan de buitenkant soms anders uit.