Broers, zussen en tweelingen

De verbinding die bestaat tussen de kinderen onderling binnen een gezin is van een andere kwaliteit dan die tussen de kinderen en de ouders.
Ouders zijn geen bloedverwanten van elkaar (uitzonderingen daargelaten) en hebben min of meer bewust voor elkaar gekozen.

Omdat de ouders het leven hebben doorgegeven aan hun kinderen staan ze qua systemische ordening boven hun kinderen. De ouders zijn de grote, de kinderen zijn de kleine. De kinderen hebben niet voor elkaar gekozen, maar het leven heeft ze met elkaar  verbonden doordat ze dezelfde ouders hebben, hetzelfde bloed delen. En dat schept een diepe binding. De liefde tussen broers en zusters is dan ook diep en innig, al ziet het er aan de buitenkant wel eens anders uit.

Tweelingen

Bijzonder sterk is de band tussen tweelingen (of meerlingen), en het sterkst bij eeneiige tweelingen. Die delen als het ware één ziel. (Wanneer een tweelinghelft trouwt of een relatie aangaat, dienen de partners zich te realiseren dat ze nooit op de eerste plaats kunnen staan, maar altijd op de tweede. De eerste plek is voor de tweelingbroer of zus. Als de partner daar ‘ja’ tegen kan zeggen heeft de relatie een goede kans van slagen).

Wanneer een helft van een tweeling ernstig ziek wordt of sterft, is het voor de andere vaak heel erg moeilijk om nog vol in het leven te staan. Het gemis en de pijn kunnen dan zo groot zijn dat ze innerlijk dicht bij hun zieke broertje of zusje blijven, bijvoorbeeld door niet van het leven te genieten en het zich slecht te laten gaan. Innerlijk zeggen ze dan: “het zal mij niet beter gaan dan jou, lief broertje”. Ook wanneer de een gestorven is, lijkt het leven voor ander niet meer de moeite waard.

Helft van tweeling in de baarmoeder overleden

Ook komt het voor dat een tweelingbroertje of zusje in een heel vroeg stadium in de baarmoeder sterft. Soms gebeurt dat zelfs volkomen onopgemerkt. Stel je dat eens voor: twee hartjes die samen kloppen, twee lichaampjes tegen elkaar aan, wellicht één ziel. En dan valt plotseling  het horen en het voelen van het andere hartje weg. Dit is voor het overlevende kind een onbeschrijfelijk trauma. Een deel van de ziel van het kind wil dan bij het dode broertje of zusje blijven.

Deze kinderen zullen altijd het gevoel hebben dat er iets in hun leven ontbreekt, dat ze niet compleet zijn, ook wanneer ze volwassen zijn. Wat dan kan helpen is een ritueel waarbij er gerouwd kan worden om het overleden broertje of zusje. Een zin die dan heel helend kan zijn is: “mijn lieve broertje/zusje, je hebt een hele grote plek in mijn hart. Ik zal wat van mijn leven maken, ook om jou te eren. Ik blijf nog even hier, en wanneer mijn tijd gekomen is, kom ik ook”. Zo is de dode geëerd en mag het leven goed verder gaan.