Partnerrelaties
Vanuit eenheid zijn wij als ziel geïncarneerd op deze planeet, waar we te maken hebben met diversiteit die dikwijls wordt ervaren als dualiteit. Bewust of onbewust verlangt onze ziel naar eenheid. Als mens zoeken wij naar vervulling, naar compleet zijn. Dat maakt dat onze diepste wens een relatie is omdat een gelijkwaardige partnerrelatie ons het dichtst bij de beleving van eenheid kan brengen.
Wat zoeken wij dan in onze partner wat ons ‘compleet’ maakt? Een man zoekt in een vrouw wat hem als man onbekend is en wat hij dan ook niet weten kan, en een vrouw zoekt in een man wat haar onbekend is en wat zij als vrouw niet weten kan. In het samenkomen van het mannelijke in de man en het vrouwelijke in de vrouw ervaren we meer eenheid en vervulling.
Gelijkwaardigheid
Een belangrijk woord binnen een partnerrelatie is ‘gelijkwaardigheid’. Natuurlijk zijn er vele succesvolle relaties mogelijk zonder dat er sprake is van gelijkwaardigheid, maar dat komt dan doordat elkaars patronen zo comfortabel in elkaar grijpen. Wanneer hij vanuit zijn onbewuste onvervulde behoefte een moeder zoekt, en zij vanuit haar patronen gewend is mannen als kinderen te zien, vullen ze elkaar uitstekend aan en kan dat een succesvolle relatie worden.
In ieder geval: tot er kinderen komen. Want de kinderen zullen loepzuiver de patronen van de ouders zichtbaar maken, en dan is het uit met de pret. Lastige kinderen dus. Dit biedt de ouders natuurlijk wel de mogelijkheid om de blik naar binnen te richten en op zelfonderzoek uit te gaan. Als beide ouders hiertoe bereid zijn, biedt dat nieuwe groeimogelijkheden en tegelijkertijd worden daarmee ook de kinderen meer ontlast.
Een gelijkwaardige partnerrelatie kan een feest zijn. Daarin is het wederzijds geven en nemen in balans en de liefde kan groeien. Er is echter nòg een heel belangrijk aspect. Om interessant te zijn voor vrouwen dient een man in zijn mannelijke kracht te staan, en om voor mannen interessant te zijn dient een vrouw in haar vrouwelijke kracht te staan. Wanneer dat zo is ontstaat er als het ware een groot spanningsverschil tussen het mannelijke en het vrouwelijke, en zal de uitwisseling vol kracht en passie zijn.
Echter, door die uitwisseling wordt na verloop van tijd de man wat vrouwelijker en de vrouw wat mannelijker, waarmee de kracht en passie navenant afnemen. Om het ‘man zijn’ weer op te laden dient een man met mannen om te gaan, en om het ‘vrouw zijn’ weer op te laden dient een vrouw met vrouwen om te gaan. In culturen waarin mannen en vrouwen meer gescheiden hun levens leiden gebeurt dat opladen vanzelf. In onze westerse cultuur moeten we daar wat meer moeite voor doen.
Uiteindelijk is de diepste vervulling en de bekroning van een partnerrelatie, het doorgeven van het leven. In het kind zijn het mannelijke en het vrouwelijke samengesmolten, als een levende uitdrukking van het verlangen van de ziel naar eenheid.
Nog geen reacties