Ik meen dat het Neale Donald Walsch was (auteur van onder andere ‘Een ongewoon gesprek met God’) die in één van zijn boeken de uitspraak deed dat in hoog ontwikkelde beschavingen de grootouders voor de opvoeding van de kinderen zorgen, terwijl de ouders zich voornamelijk bezig hielden met werken, vrijen en andere vormen van persoonlijke groei. Zoiets.
Met enige regelmaat hoor ik mensen enthousiast vertellen over ‘hun’ sjamaan. “Ik heb het mijn sjamaan gevraagd en die zei….” Meestal betreft dit dan een West-Europese versie. De eerste keer dat ik er eentje in levende lijve voor me zag, en er zelfs even mee gesproken heb, was op La Gomera, een klein Canarisch eilandje waar ik een jaar gewoond heb.
Om het leven door te geven zijn er kinderen uitgevonden. Dat is een hele goede zet geweest van de natuur, omdat later die kinderen misschien zelf ook weer het leven kunnen doorgeven, wat enige garantie geeft op continuïteit.
Kinderen vinden zichzelf enorm belangrijk. Dat moeten ze dan ook wel om zich een plekje in de wereld te verwerven.
Wat is eigenlijk de rol van vaders in ons leven? Bert Hellinger zei het een keer heel erg mooi. “De moeders zetten ons in het leven, de vaders zetten ons in de wereld”.
De moeder draagt ons, brengt ons ter wereld en voedt ons. De vader neemt ons bij de hand en toont ons de wereld. De wereld buitenshuis.
Moeders, wat is daar toch mee? Via je moeder heb je het leven gekregen. Via je moeder ben je op de wereld gekomen. Je moeder heeft je gevoed, gewiegd, verzorgd, gekleed, getroost en gekoesterd.
Je moeder is de eerste vrouw in je leven, je eerste grote liefde.