Agenda / data / thema's

In elke familie komt in het heden, of ergens in de historielijn, wel daderschap en schuld voor, ook al worden deze vaak verzwegen. Dit kan groot of klein zijn, en in de vorm van o.a. onderdrukking, pesterijen, uitbuiting, onrechtmatig bezit toe-eigenen, oorlogsmisdaden, incest, verkrachting, dood door schuld of moord.

Het vergt moed om op een eerlijke en onbevooroordeelde manier naar daders en slachtoffers te kijken. In onze cultuur hebben we de neiging om een dader te veroordelen, buiten te sluiten en aan de kant van een slachtoffer te gaan staan, vaak vinger-wijzend naar de dader. Maar hebben dader en slachtoffer hier wel baat bij? En is dit het meest helende dat we kunnen doen?
Een familieopstelling laat ons doorgaans iets heel anders zien; namelijk dat daders en slachtoffers pas werkelijk heling ervaren als er onbevooroordeeld gekeken kan worden, en hun hele systeem en omstandigheden betrokken worden in het plaatje. Want wat maakte de dader tot dader? Vaak zien we dat een dader eerst een slachtoffer is geweest voordat hij of zij een dader werd. Dat ontslaat een dader zeker niet van zijn of haar verantwoordelijkheid, maar laat wel zien dat we allemaal mensen zijn die bovendien soms onbewust in dienst kunnen worden genomen door voorouderlijke gebeurtenissen binnen een familiesysteem. En vaak zien we dat een slachtoffer pas werkelijk kan rouwen en kan beginnen met een ingrijpende gebeurtenis een plek te geven, nadat deze gebeurtenis ook volledig en oprecht erkent wordt.
In deze twee dagen gaan we op zoek naar meer inzicht, en werkelijke heling voor (ons eigen) slachtoffer- en daderschap.

Bindings- en verlatingsangst is een thema dat bij heel veel mensen voorkomt, en vaak is men zich niet eens zo heel bewust hiervan omdat dit al zo lang bestaat dat men het als een karaktereigenschap is gaan zien. Maar niets is minder waar, want bindings- en/of verlatingsangst is altijd ontstaan na emotioneel trauma.

Zoals de term het al letterlijk zegt, uit verlatingsangst zich in de angst om verlaten te worden (meestal door een geliefde of partner) of, in het geval van bindingsangst; in de angst om geclaimd te worden en geen vrijheid meer te hebben. Het zijn twee kanten van dezelfde medaille, maar meestal laat één kant zich het meest zien in een persoon. (Doorgaans zien we bij vrouwen meer verlatingsangst en bij mannen meer bindingsangst, maar beide uitingsvormen kunnen bij beide seksen voorkomen.) Omdat het met elkaar samenhangt, trekken personen met verlatingsangst dan ook relaties aan met bindingsangst en visa versa. Je kunt je voorstellen dat dit het hebben en houden van een constructieve liefdesrelatie aardig in de weg kan staan...

De oorzaak van bindings- en verlatingsangst is meestal ontstaan in de vroege kindertijd en hangt o.a. samen met situaties of gebeurtenissen zoals: (letterlijk of figuurlijk) afwezige moeder of vader, als baby of kind langere tijd in afzondering van de moeder geweest (bijv. in het ziekenhuis gelegen) enz. Vaak ook zien we dat ook dat (een van) de ouders last heeft van verlating- of bindingsangst en dit daardoor ook makkelijk wordt overgenomen door de (een of meerdere) kinderen.
Verlatings- en bindingsangst binnen relaties blijft vaak herhalen totdat dit bij de kern wordt aangepakt, namelijk daar waar het ontstaan is. Hierbij kan een familieopstelling zeer helpend zijn.

We gaan in deze dagen dieper in op dit thema en natuurlijk aan de slag met familieopstellingen.

Ook interessant voor iedereen die veel met kinderen en gezinnen werkt; zoals bijvoorbeeld onderwijzers, kindercoaches of therapeuten.

Gezinnen bestaan al lang niet meer alléén uit een 'vader, moeder en hun kinderen'. Na een scheiding ontstaat bijvoorbeeld een nieuwe (hetero- of homoseksuele) relatie met een partner die (ook) kinderen heeft, of er wordt een kind (of meerdere) geboren uit deze volgende relatie, of geadopteerd. En natuurlijk is het ook nog mogelijk om als stel of alleenstaande een kind van een donor te 'dragen'.
Er zijn vele samenstellingen mogelijk en in die gevallen krijg je te maken met een ex-partner(s), stiefouder(s), stiefkind(eren), halfbroers- of zussen, pleegkind(eren), pleegouder, biologische ouder, donorvader, draagmoeder enz. Een situatie die vaak ingewikkeld is en voor spanningen en problemen kan zorgen. Hoe kom je erachter wie, waarom, van wat last heeft, en hoe deze kluwen te ontrafelen? Opstellingen zijn hiervoor de ideale tool.

Als je op zoek bent naar heling en verstilling, maar daarnaast ook naar inzichten of meer helderheid op levensthema's, dan is dit de juiste workshop voor jou. In deze 2-daagse worden de helende capaciteiten van Chi Neng Qigong (meditatie in beweging) afgewisseld met de diepe reikwijdte van familieopstellingen.

Chi Neng Qigong bestaat uit rustige en eenvoudige fysieke oefeningen en is toegankelijk voor iedereen (geschikt voor jong en oud, gezond of met fysieke beperkingen).
De combinatie met familieopstellingen wordt als heel prettig ervaren, omdat de Chi Neng oefeningen je 'uit het hoofd' halen, het contact en de balans met het lichaam herstellen, en we zo nog meer open kunnen staan voor de helende werking van een familieopstelling.
De Chi Neng oefeningen vormen als het ware een ingang tot de geest en de ziel. De familieopstelling die daar dan op volgt lijkt zich dan ook meer te verdiepen. Het daarna weer vervolgen met een Chi Neng-oefening, maakt dat de ervaring van de opstelling gemakkelijker in de ziel van de persoon kan doorwerken.

De opstellingen die in deze dagen plaats vinden, kunnen soms een wat 'collectief' karakter hebben. Daarmee bedoelen we, dat het de persoonlijke thema's soms wat meer neigt te overstijgen, waardoor de opstellingen meerdere deelnemers 'meenemen' in de beweging die op gang komt.
De structuur van deze dagen volgt het tempo en de behoefte van de individuen in de groep, en ontstaat dus op organische wijze.

Verlies en rouw horen onlosmakelijk bij het leven. In het leven verbinden we ons met anderen die we door bepaalde omstandigheden weer kwijt kunnen raken. Vaak denken we daarbij aan de dood, maar dit kunnen ook andere omstandigheden zijn.
Denk bijvoorbeeld aan:

• Een relatie of een vriendschap die eenzijdig verbroken wordt.
• Het moeten missen van een goede relatie met je vader en/of moeder.
• Het hebben van een (chronische) ziekte of gehandicapt raken, en afscheid moeten nemen van je gezondheid, het lichaam, de mogelijkheden en de kracht die je ooit had.
• Verlies van dierbare spullen of plekken; bijvoorbeeld doordat een huis is afgebrand of door gedwongen verhuizen door een crisis of moeten vluchten in een oorlog.
• En soms ook; het afscheid nemen van je jeugd.

Kenmerkend bij rouw is: Je diep verbonden voelen met iemand of iets, het intens waarderen, ervan houden en het later weer moeten afgeven, en vooral; wetend dat het nooit meer terug zal komen.
Dit kan gepaard gaan met een diep verdriet. Rouwen betekent eigenlijk dat het een tijd kan duren voordat je ‘in vrede bent’ met het feit dat het voorbij is. Zolang het verdriet toegelaten en doorleeft wordt, blijf je in verbinding ‘met wat is’ en kun je daarna weer goed verder. Gebeurt dit niet; wordt het verdriet ‘buitengesloten’ en wordt er niet gerouwd, dan kan dit ons belemmeren in onze verdere keuzes en levensloop.

Tijdens deze dagen gaan we aan de slag met dit thema, en ontdek je mogelijk welk gevoel van rouw je (nog) niet hebt durven toelaten, of dit misschien binnen je familiesysteem een rol speelt, en hoe je dit alsnog een plek kunt geven.

In elke familie komt in het heden, of ergens in de historielijn, wel daderschap en schuld voor, ook al worden deze vaak verzwegen. Dit kan groot of klein zijn, en in de vorm van o.a. onderdrukking, pesterijen, uitbuiting, onrechtmatig bezit toe-eigenen, oorlogsmisdaden, incest, verkrachting, dood door schuld of moord.

Het vergt moed om op een eerlijke en onbevooroordeelde manier naar daders en slachtoffers te kijken. In onze cultuur hebben we de neiging om een dader te veroordelen, buiten te sluiten en aan de kant van een slachtoffer te gaan staan, vaak vinger-wijzend naar de dader. Maar hebben dader en slachtoffer hier wel baat bij? En is dit het meest helende dat we kunnen doen?
Een familieopstelling laat ons doorgaans iets heel anders zien; namelijk dat daders en slachtoffers pas werkelijk heling ervaren als er onbevooroordeeld gekeken kan worden, en hun hele systeem en omstandigheden betrokken worden in het plaatje. Want wat maakte de dader tot dader? Vaak zien we dat een dader eerst een slachtoffer is geweest voordat hij of zij een dader werd. Dat ontslaat een dader zeker niet van zijn of haar verantwoordelijkheid, maar laat wel zien dat we allemaal mensen zijn die bovendien soms onbewust in dienst kunnen worden genomen door voorouderlijke gebeurtenissen binnen een familiesysteem. En vaak zien we dat een slachtoffer pas werkelijk kan rouwen en kan beginnen met een ingrijpende gebeurtenis een plek te geven, nadat deze gebeurtenis ook volledig en oprecht erkent wordt.
In deze twee dagen gaan we op zoek naar meer inzicht, en werkelijke heling voor (ons eigen) slachtoffer- en daderschap.