Agenda / data / thema's

Een ziekte, zeker een chronische ziekte, kan een behoorlijke uitdaging vormen in je leven. Het kan je leven zwaar, en voor je gevoel misschien bijna onmogelijk maken. Maar wat zeggen onze klachten en waar hebben ze mee te maken? Omdat ziekte verbonden is met ons lichaam en met ons onderbewuste, liggen de antwoorden meestal niet zo voor de hand. Het kan misschien samenhangen met onderdrukte emoties, met overlevingspatronen of met het dragen van een 'noodlot' van een ander (verstrikt zijn met een familielid). Maar mogelijk helpt de ziekte je ook op een bepaalde manier, en zorgt ze voor levenslessen die je ziel graag ervaren wil.

We gaan in deze dagen werken met verschillende soorten opstellingen; familieopstellingen, homeopathische opstellingen en het opstellen van verschillende aspecten van jezelf (Hoger Zelf, onderbewuste e.d.).

We willen niet de pretentie wekken iets 'beter' te maken tijdens in deze dagen, maar een opstelling kan duidelijkheid verschaffen in waar de ziekte voor staat, waardoor deze vaak ook beter is te accepteren, en indien mogelijk, los te laten.

‘Burn-out’ is een term die (helaas) niemand meer onbekend in de oren zal klinken. In een hectische samenleving waarin een dagelijkse hoeveelheid stress als normaal wordt gezien en op het werk zelfs regelmatig gewaardeerd of geëist wordt, ligt een burn-out al snel op de loer. Simpel gezegd is een burn-out de situatie die optreedt als je doorgaat totdat je erbij neervalt. 
Als iemand ooit in een burn-out terecht is gekomen, zou je misschien denken dat men de les geleerd heeft, het roer heeft omgegooid en er dus alles aan doet om herhaling te voorkomen. En in een aantal gevallen is dat ook zeker zo, maar nog vaker zien we dat het patroon erg hardnekkig is en zich neigt te herhalen. Waarom is dat zo? En waarom is het zo moeilijk om beter voor jezelf te gaan zorgen?
Hier liggen vaak diepe overlevingspatronen aan ten grondslag en een systemische vraag die we hier kunnen stellen is; ‘Voor wie doe je zo ongelofelijk je best’.

Tijdens deze workshop gaan we kijken naar ons 'lot' en naar onze 'bestemming' in het leven. Wat is het verschil tussen deze twee? Ben je vrij om je hart en je (levens-)bestemming te volgen? Of heb je het gevoel dat je het leven leidt (en het lot draagt) van een ander?
Waar is je lot (tegenslag, ziekte, scheiding of dood van een partner, moeilijke band met je ouders e.d.) een levensles die je helpt in het vervullen van je levensbestemming, en waar houdt een noodlot (van een ander?) je er mogelijk vandaan?

Ook kunnen we onderzoeken in hoeverre je 'in gelijke tred loopt' met het doel of richting welke je bij je geboorte 'meekrijgt'. Met andere woorden; ben je in overeenstemming met je eigen Hoger Zelf (het aspect in jou dat uitstijgt boven je ego-gerelateerde angsten) of staan je keuzes meer in dienst van je ego-behoeften en overlevingsmechanismen. Met dit laatste is op zich niets mis, maar het geeft je waarschijnlijk niet het gevoel 'in de flow' te zijn. Als we onze 'flow en doel' in het leven gevonden hebben ervaren we zingeving, en voelen we ons over het algemeen meer 'gedragen' omdat het leven moeitelozer lijkt te gaan.

Verlies en rouw horen onlosmakelijk bij het leven. In het leven verbinden we ons met anderen die we door bepaalde omstandigheden weer kwijt kunnen raken. Vaak denken we daarbij aan de dood, maar dit kunnen ook andere omstandigheden zijn.
Denk bijvoorbeeld aan:

• Een relatie of een vriendschap die eenzijdig verbroken wordt.
• Het moeten missen van een goede relatie met je vader en/of moeder.
• Het hebben van een (chronische) ziekte of gehandicapt raken, en afscheid moeten nemen van je gezondheid, het lichaam, de mogelijkheden en de kracht die je ooit had.
• Verlies van dierbare spullen of plekken; bijvoorbeeld doordat een huis is afgebrand of door gedwongen verhuizen door een crisis of moeten vluchten in een oorlog.
• En soms ook; het afscheid nemen van je jeugd.

Kenmerkend bij rouw is: Je diep verbonden voelen met iemand of iets, het intens waarderen, ervan houden en het later weer moeten afgeven, en vooral; wetend dat het nooit meer terug zal komen.
Dit kan gepaard gaan met een diep verdriet. Rouwen betekent eigenlijk dat het een tijd kan duren voordat je ‘in vrede bent’ met het feit dat het voorbij is. Zolang het verdriet toegelaten en doorleeft wordt, blijf je in verbinding ‘met wat is’ en kun je daarna weer goed verder. Gebeurt dit niet; wordt het verdriet ‘buitengesloten’ en wordt er niet gerouwd, dan kan dit ons belemmeren in onze verdere keuzes en levensloop.

Tijdens deze dagen gaan we aan de slag met dit thema, en ontdek je mogelijk welk gevoel van rouw je (nog) niet hebt durven toelaten, of dit misschien binnen je familiesysteem een rol speelt, en hoe je dit alsnog een plek kunt geven.

In elke familie komt in het heden, of ergens in de historielijn, wel daderschap en schuld voor, ook al worden deze vaak verzwegen. Dit kan groot of klein zijn, en in de vorm van o.a. onderdrukking, pesterijen, uitbuiting, onrechtmatig bezit toe-eigenen, oorlogsmisdaden, incest, verkrachting, dood door schuld of moord.

Het vergt moed om op een eerlijke en onbevooroordeelde manier naar daders en slachtoffers te kijken. In onze cultuur hebben we de neiging om een dader te veroordelen, buiten te sluiten en aan de kant van een slachtoffer te gaan staan, vaak vinger-wijzend naar de dader. Maar hebben dader en slachtoffer hier wel baat bij? En is dit het meest helende dat we kunnen doen?
Een familieopstelling laat ons doorgaans iets heel anders zien; namelijk dat daders en slachtoffers pas werkelijk heling ervaren als er onbevooroordeeld gekeken kan worden, en hun hele systeem en omstandigheden betrokken worden in het plaatje. Want wat maakte de dader tot dader? Vaak zien we dat een dader eerst een slachtoffer is geweest voordat hij of zij een dader werd. Dat ontslaat een dader zeker niet van zijn of haar verantwoordelijkheid, maar laat wel zien dat we allemaal mensen zijn die bovendien soms onbewust in dienst kunnen worden genomen door voorouderlijke gebeurtenissen binnen een familiesysteem. En vaak zien we dat een slachtoffer pas werkelijk kan rouwen en kan beginnen met een ingrijpende gebeurtenis een plek te geven, nadat deze gebeurtenis ook volledig en oprecht erkent wordt.
In deze twee dagen gaan we op zoek naar meer inzicht, en werkelijke heling voor (ons eigen) slachtoffer- en daderschap.