Agenda / data / thema's

Bindings- en verlatingsangst is een thema dat bij heel veel mensen voorkomt, en vaak is men zich niet eens zo heel bewust hiervan omdat dit al zo lang bestaat dat men het als een karaktereigenschap is gaan zien. Maar niets is minder waar, want bindings- en/of verlatingsangst is altijd ontstaan na emotioneel trauma.

Zoals de term het al letterlijk zegt, uit verlatingsangst zich in de angst om verlaten te worden (meestal door een geliefde of partner) of, in het geval van bindingsangst; in de angst om geclaimd te worden en geen vrijheid meer te hebben. Het zijn twee kanten van dezelfde medaille, maar meestal laat één kant zich het meest zien in een persoon. (Doorgaans zien we bij vrouwen meer verlatingsangst en bij mannen meer bindingsangst, maar beide uitingsvormen kunnen bij beide seksen voorkomen.) Omdat het met elkaar samenhangt, trekken personen met verlatingsangst dan ook relaties aan met bindingsangst en visa versa. Je kunt je voorstellen dat dit het hebben en houden van een constructieve liefdesrelatie aardig in de weg kan staan...

De oorzaak van bindings- en verlatingsangst is meestal ontstaan in de vroege kindertijd en hangt o.a. samen met situaties of gebeurtenissen zoals: (letterlijk of figuurlijk) afwezige moeder of vader, als baby of kind langere tijd in afzondering van de moeder geweest (bijv. in het ziekenhuis gelegen) enz. Vaak ook zien we dat ook dat (een van) de ouders last heeft van verlating- of bindingsangst en dit daardoor ook makkelijk wordt overgenomen door de (een of meerdere) kinderen.
Verlatings- en bindingsangst binnen relaties blijft vaak herhalen totdat dit bij de kern wordt aangepakt, namelijk daar waar het ontstaan is. Hierbij kan een familieopstelling zeer helpend zijn.

We gaan in deze dagen dieper in op dit thema en natuurlijk aan de slag met familieopstellingen.

Verlies en rouw horen onlosmakelijk bij het leven. In het leven verbinden we ons met anderen die we door bepaalde omstandigheden weer kwijt kunnen raken. Vaak denken we daarbij aan de dood, maar dit kunnen ook andere omstandigheden zijn.
Denk bijvoorbeeld aan:

• Een relatie of een vriendschap die eenzijdig verbroken wordt.
• Het moeten missen van een goede relatie met je vader en/of moeder.
• Het hebben van een (chronische) ziekte of gehandicapt raken, en afscheid moeten nemen van je gezondheid, het lichaam, de mogelijkheden en de kracht die je ooit had.
• Verlies van dierbare spullen of plekken; bijvoorbeeld doordat een huis is afgebrand of door gedwongen verhuizen door een crisis of moeten vluchten in een oorlog.
• En soms ook; het afscheid nemen van je jeugd.

Kenmerkend bij rouw is: Je diep verbonden voelen met iemand of iets, het intens waarderen, ervan houden en het later weer moeten afgeven, en vooral; wetend dat het nooit meer terug zal komen.
Dit kan gepaard gaan met een diep verdriet. Rouwen betekent eigenlijk dat het een tijd kan duren voordat je ‘in vrede bent’ met het feit dat het voorbij is. Zolang het verdriet toegelaten en doorleeft wordt, blijf je in verbinding ‘met wat is’ en kun je daarna weer goed verder. Gebeurt dit niet; wordt het verdriet ‘buitengesloten’ en wordt er niet gerouwd, dan kan dit ons belemmeren in onze verdere keuzes en levensloop.

Tijdens deze dagen gaan we aan de slag met dit thema, en ontdek je mogelijk welk gevoel van rouw je (nog) niet hebt durven toelaten, of dit misschien binnen je familiesysteem een rol speelt, en hoe je dit alsnog een plek kunt geven.